Fjölskyldan og síminn.

Mamma hringdi í gær, og um leið og ég sá að þetta var hún leit ég á klukkuna og byrjaði að taka tímann til að sjá hvort okkur tækist ekki að slá einhver met. Afþví að þrátt fyrir það að mér finnist einstaklega leiðinlegt að tala í símann þá virðast öll okkar símtöl fara yfir klukkutímann. Og við tölum saman nánast daglega.

Ég hringi kannski til að spyrja hvernig eigi að sjóða kartöflur, og klukkutíma seinna kann ég að gera mjólkurgraut og búin að taka ákvörðun um það hvað ég ætla að verða þegar ég verð stór. En mömmu þykir yfirleitt ekkert skemmtilegt að tala í símann heldur, og yfirleitt er hún farin að reyna að kveðja mig eftir að meðaltali tvær mínútur. Þá heyrist: 'Jæææja..' og ég veit að það er merkið mitt, og ég ætti að kveðja í snatri en í staðinn bít ég það í mig að verða fyrri til að kveðja svo ég held henni á línunni gegn eigin vilja og þumbast við að finna umræðuefni til að vinna keppnina.

Okey, það er of margt fáránlegt við þetta til að ég geti einu sinni talið svo hátt, þar sem ég geri mér fulla grein fyrir því að það eru engin verðlaun í enda samtalsins/keppnarinnar. Ég veit það alveg. En það er bara svo gaman að vinna. Og ég er viss um að mamma situr alveg steinhlessa eftir hvert samtal, klórandi sér í hausnum á meðan hún veltir því fyrir sér hvaðan öll þess orð hafi komið?! Þar sem hún er nú ekki þekkt fyrir að vera kona margra orða og hennar helsta mottó er; Fæst orð bera minnsta ábyrgð. HAH, Á ÞIG!

Tengt: Ég á það til að snúa ótrúlegustu hlutum upp í keppni, og man mjög skýrt eftir því í ræktinni um daginn þegar ég var á hlaupabrettinu við hliðina á vinkonu minni, sem ég kýs að kalla Vélmennið, og ég sá að hún var að hlaupa á meiri hraða en ég, og þar af leiðandi að brenna fleiri kaloríum, var ég ekki lengi að bæta í hraðann og hækka hann upp í HJARTAÁFALL, og hætti ekki að hlaupa þrátt fyrir svima og blóðbragð og öskrandi lungu. Svo þegar hún stoppaði og hoppaði af brettinu eins og ekkert væri, gat ég dáið sæl, ælandi blóði - því ég hljóp 20 metrum lengra en hún! SUCK IT!

Annars á ég litla systur sem er sennilega lokaðasta manneskja sem ég þekki, og stundum þegar við spjöllum saman þá líður mér eins og ég þurfi að draga upp úr henni orðin, þó við séum bara að ræða átfittið á Justin Timberlake. Hah, sénsinn. Við myndum aldrei leggjast svo lágt að ræða JT. En hún er einmitt þannig að hún leggur hálfgert fæð á síma og símtöl, og það er eiginlega hending ef hún svarar símanum. Stundum hringi ég án þess að hafa nokkuð að segja, þar sem mér dettur ekki einu sinni til hugar að hún svari. Svo ef svo ólíklega vill til að það gerist stama ég mig í gegnum allar 40 sekúndurnar sem samtalið tekur.

Sjáiði til, þetta eru í alvörunni ekki ýkjur - eftir fyrsta HÆ-ið byrjar hún að reyna að kveðja, svo það krefst mikillar ákveðni og hugrekkis að halda henni í símanum þessar 40 sekúndur. Eins og, ég er kannski að tala við eldri systur mína og hún hefur orð á því að hún hafi talað við litlu systur okkar í símann, og þegar ég spyr hversu lengi samtalið entist er hún alveg, EINA OG HÁLFA MÍNÚTUR, BITCHES!

Stundum eru símtölin við hana eins og, Ef ég skelli ekki á NÚNA, gæti einhver dáið. Bless.

Ég stríði henni afþví að ég elska hana, hún veit það, þó ég eigi alveg eins von á símtali frá henni innan skamms, sem endist í fjórtán sekúndur þar sem hún kallar mig kúkalabba.

Ég gleymdi samt að segja ykkur, ég á í svipuðu sambandi við símann minn og hún - nema hvað að ég er meira svona, HVAÐ? HVAÐ VILTU? Og svo er ég ekkert nema kurteisin uppmáluð það sem eftir lifir samtalsins.

Þannig að þið sjáið, þessi taugaveiklun og þetta almennt álitið skrýtna samband við símann, er arfgengt. Genatengt, og því ekki mér að kenna.

Næst kynni ég hana fyrir John Mayer.

Ég man mánuðina áður en Lilja fæddist, hve ég kveið því að þurfa að hlusta á endalausa barnatónlist, og hafði áhyggjur af því að hvort tveggja græjunum heima sem og útvarpinu í bílnum yrði rænt af sándtrakkinu úr Pocahontas eða Stubbunum. Ég hef nefnilega verið í bíl með vinum, þar sem allar samræður fóru fram hálf öskrandi yfir manískri útfærslu Jónsa á lagi úr Ávaxtakörfunni, því ef við reyndum að hlusta á eitthvað myndu börnin aftur í þjást af heilaskaða sökum þess að halda niðrí sér andanum á milli öskra. Þið vitið, þegar börn 'gráta', en eru í raun bara að öskra - og ákafinn er svo mikill að þau anda hreinlega ekki á milli, svo maður er farinn að bíða eftir því að æðin í enninu á þeim springi og krakkaheili dreifist smekklega yfir bílsætin.

Það er reyndar ekki búið að vera vandamál með Lilju, þar sem að í fyrsta lagi vorum við mjög 'varkár' þegar hún var minni, að kynna hana aldrei fyrir tónlist sem var einungis ætluð þessum og þessum aldurshópi. Reyndar, rétti hún okkur oftast fjarstýringuna að sjónvarpinu þegar Michael Jackson var í gangi, nú eða Metallica sem var hennar persónulega uppáhald. Og þá sérstaklega þetta HÉRNA.

Yfir þessu lagi sat hún dolfallin. Eins og mamman reyndar.

Eitt af hennar uppáhalds lögum var líka 'Beat it' með Michael Jackson - og oftar en ekki tókst mér að sleikja úr henni fýluna með því að spila það nógu hátt og dansa með henni í stofunni. En nýlega varð hún þreytt á því, og hefur uppgötvað Söngvaborg, sem Hulda systir gaf henni. (Fyrir mína tilstilli þó!) En mér finnst mjög þægilegt að skella skuldinni á Huldu eða mömmu - þær kynntu Lilju fyrir súkkulaðiköku og rjóma til dæmis, og nú má ég ekki baka súkkulaðiköku án þess að barnið taki frekjukast, hlaupandi á veggi og hurðir ef hún fær ekki smá smakk.

Tengt: þegar við vorum upp á spítala um daginn, og Lilja hafði ekki drukkið vökva í fleiri fleiri daga, prófaði ein hjúkkan að gefa henni kókómjólk, sem ég hef staðfastlega bannað Lilju að drekka. Þetta er vissulega minn uppáhaldsdrykkur, en er fullur af sykri svo ég hef ekki viljað leyfa Lilju að smakka. En þar sem þetta var það eina sem hún fékkst til að drekka allan tímann sem hún var lasin, keypti ég ógrynnin öll af þessari sykurleðju og mataði hana á þessu - núna er ég í vandræðum því auðvitað heimtar barnið sína óhollustu og skilur ekkert afhverju mamma er allt í einu farin að banna það! Úbbs.

Allavega, hvað var ég að segja.. já, Söngvaborg! Núna er það það eina sem hún fæst til að hlusta á - og ég gretti mig í sársauka í hvert sinn sem hún réttir mér spóluna til að setja í. Sérstaklega þar sem ég er farin að kunna öll lögin utan að, og stend mig oft að því að vera raulandi lögin yfir matseldinni eða jafnvel skólabókunum. En auðvitað læt ég það eftir henni, afþví að hún er svo fjári krúttleg - og þetta er fyrsta tónlistarkvölin sem ég hef þurft að ganga í gegnum með hana.

Ég veit, ég veit - núna eru allir sem eiga táninga alveg, BÍDDU BARA, og ég geri mér fulla grein fyrir því sem er framundan. Ég var nefnilega einn af þessum táningum, og ég vona bara að foreldrar mínir geti einhvern tíma fyrirgefið mér fyrir Scooter og Haddaway tímabilið.

Svefnleysi - pynting

Lilja hefur nýlega, sennilega eftir undanfarin veikindi, öðlast nýjan skilning á setningunni; Ætla að myrða móður mína með því að svipta hana svefni. Það er hegðun sem hún fullkomnaði á fyrstu sex mánuðum ævi sinnar. Núna snýst það minna um að gráta vegna þess að hún er svöng, eða bara illgjörn (ekki láta neinn segja ykkur annað en að börn gráti af annarri ástæðu en illgirni, þessi börn, þessi vondu, vondu börn), og meira um einhverskonar hræðslu við 'eitthvað' í herberginu hennar.

Trekk í trekk í trekk... (you catch my drift) hleyp ég inn til hennar, og kem að henni þar sem hún stendur í rúminu sínu, starandi á eitthvað sem enginn sér nema hún. Svo slær hún botninn alveg úr þegar hún bendir skelfingu lostin á eitthvað - svo hárin rísa á hnakkanum á mér og ég gríp hana undir handlegginn, reyni að reka hausinn á henni ekki í hurðarkarminn í látunum, hleyp í blindni inn í herbergið mitt og skelli á eftir okkur hurðinni.

Ég hef enga hugmynd um hvað gæti haft svona djúpstæð áhrif á hana. Okey, kannski hef ég hugmynd. Kannski er það helvítis gúmmífroskurinn sem ég svo eftirminnilega skaðaði hana fyrir lífstíð með.

Meira að segja þegar ég reyni að róa hana, það er að segja þegar ég hleyp ekki með hana í fáti útúr herberginu, eins og ég sé að hlaupa með pakka á pósthúsið daginn fyrir jól, þá horfir hún bara í gaupnir sér, snökktir hljóðlega og leggur aðra hönd yfir augun. Eins og hún sé enn og aftur að endurlifa hræðilega augnablikið þegar hún mætti frosknum í fyrsta sinn.

Yfirleitt pæli ég lítið í þessu, þar sem hún sýnir sömu viðbrögð við ýmsum mat - þá meina ég, ég set hana í matarstólinn og matinn fyrir framan hana og hún rekur upp skaðræðisöskur, reygir sig eins langt frá borðinu og er líkamlega mögulegt og grípur um ennið á sér. Dramadrottning? Á dögum þegar mér stendur á sama, veifa ég disknum framan í hana glottandi. Til að hefna mín fyrir þessa fyrstu sex mánuði, þegar hún var ekkert nema illgirnin uppmáluð.

Svo það lítur allt út fyrir það að þessi þrjóski ormur, sem er greinilega ekki hrædd við að hafragrauturinn feli sig í skápnum hennar og ráðist á hana, sé hrædd við skriðdýr. Og hún heldur að þau sé í herberginu hennar á næturnar, tilbúin að éta á henni andlitið. Ég er að sjálfsögðu full samúðar, þar sem ég er ekkert sérstaklega hrifin af froskum eða öðrum skriðdýrum sjálf - en ég bara hreinlega sef ekki ef hún er við hliðina á mér! Kannski er ástæðan sú að bæði hendur og fætur virðast losa sig frá líkama hennar og finna sér stað einhversstaðar á mínum? Eða hvernig hún virðist vakna á hálftíma fresti til að öskra á mig fyrir að koma við hana að fyrrabragði? Kannski er það að loksins þegar ég næ að dotta, hrekk ég oftar en ekki upp við að hún situr við hliðina á hausnum á mér, hallar sér fram - eins og til að athuga hvort ég andi, eða gefa mér munn við munn, og starir þannig á mig.. í þögn. Það er ekki bara krípí í Children of the corn og Chucky myndunum skal ég segja ykkur.

Ég hreinlega get þetta ekki lengur. Og þegar hún vaknar á næturnar fer ég þolinmóð, full góðum ásetningi inn til hennar og legg hana aftur niður. Segi henni að skriðdýrin éti bara andlit á daginn.

En það verður erfiðara og erfiðara, því lengur sem ég er svefnlaus - að leggja hana aftur niður í rúmið sitt. Því það þýðir um það bil tíu ferðir fram og tilbaka, nokkrar mínútur í klapp á kollinn, kossa og fullvissu um enga drauga og engin skriðdýr - nokkrar mínútur í að hlusta á hana bylta sér, snúa sér.. then rinse and repeat. Og ég bíð eftir því að hún átti sig á því að ég er uppalandinn, og ég ræð. Ég stend á mínu! Svo eru það þessi litlu hikandi augnablik, eins og núna - þegar ég er að bilast af svefnleysi og ég horfi á hana með uppgjöf og huxa með mér; Guð, hef ég þolið í þetta? Hvað ef ég hunsa hana bara? Hættir þetta þá? Og svo BÚMM. Liljurass í andlitið, fingur í mömmunefi, störukeppni og öskur. Aftur.

Í morgun vorum við Lilja að lita áður en pabbi hennar kom að ná í hana, við ákváðum að teikna fjölskylduna okkar - mömmu, Lilju og Míu. Ég teiknaði persónurnar og Lilja litaði vandlega. Og þegar ég segi 'vandlega', þá meina ég.. það voru strik.. og nokkur 'S' held ég. Og þegar kom að því að lita mömmu gömlu, valdi hún lime (lesist: gubb) grænan lit. Svo ég rétti henni litinn og var alveg, 'Gaur, er mamma lasin? Er mamma með ælupestina?'

Lilja lét eins og hún heyrði ekki í mér, og vandaði sig mikið við verkefnið.

Svo ég leit beint á hana, náði augnsambandi og sagði, 'Er mamma kannski bara græn af þreytu? Afþví að hún á litla stelpu sem hreinlega neitar að sofa í rúminu sínu?'

Þá lagði hún frá sér litinn, veifaði mér að taka sig, lagði höfuðið á öxlina á mér og klappaði mér á bakið. Eins og til að segja, 'Mamma kjáni, ég er bara að passa þig. Það er nú kominn dagur, og skriðdýrin borða andlit á daginn.'