Ef Dauðinn væri maður..-

Furðuleg tilfinning bjó um sig neðst í maganum á mér. Hjartað í mér hamaðist eins og ég hefði nýlokið daglega hlaupinu mínu og mér var hálf óglatt. Mér fannst sífellt eins og einhver veitti mér eftirför, sem þó var afskaplega ólíklegt þar sem að ég var á enn einni næturvaktinni og við mæðgurnar settar á vakt saman, og ég leyfði mér að efast um að móðir mín sæi ástæðu til að elta mig eins og hundur útum allt hús og fela sig þess á milli.

Gæsahúðina aftan á hálsinum skrifaði ég á gegnumtrekk. Þrátt fyrir að júlímánuður væri enn ekki liðinn var nær aldimmt úti og lægðin yfir landinu hélt veðrinu kyrru en svölu. Ég var niðursokkin í að strauja sængurföt niðrí þvottahúsi og söngla með sjálfri mér þegar mamma bað mig um að þegja, mér þótti það nú svo sem ekkert óeðlilegt þar sem að hún biður mig iðulega um það þegar ég byrja að rymja óþekkjanleg lög, hún hallaði undir flatt og spurði mig hvort ég hefði ekki heyrt eitthvað, ég svaraði nú eins og var að það heyrðist ekki neitt. Ég hélt áfram og eftir augnablik gerði mamma það líka. Það liðu varla meira en tvær mínútur áður en hún sperrti sig aftur og hélt því fram að hún heyrði eitthvað, kannski bank? Hún ákvað að athuga málið og sagðist koma strax aftur. Ekki nennti ég að fara að eyða nóttinni í að elta ímynduð hljóð á heimili þar sem búa tæplega fjörtíu manns, svo ég brosti bara annarshugar og hélt starfi mínu áfram í þvottahúsinu.

Þegar að liðnar voru rúmar tuttugu mínútur og mamma hafði hvorki skilað sér né látið í sér heyra ákvað ég að athuga með hana. Ég rölti fram og skimaði í kringum mig. Það var algjör þögn yfir húsinu, vissulega væri það gott á hvaða heimili sem væri, en á dvalarheimili þar sem búa þetta margir er það óðelilegt ef ekki heyrast hljóð, venjuleg heimilishljóð. Fyrir endann á ganginum niðri blöktu gluggatjöldin. Fjandinn, ég var alveg handviss um að ég hefði læst hurðinni fyrr um kvöldið. Svo ég gekk inn myrkan ganginn og lokaði hurðinni. Setti hana í lás, í það sem ég var viss um að væri í annað skiptið þá nóttina. Þegar ég sneri mér við sá ég skugga hverfa inn í hjúkrunarherbergið á hægri hönd. Hjartað sló örlítið hraðar, en allt kvöldið var búið að vera svo furðulegt að ég hristi bara höfuðið yfir þessu og ýtti hálfopinni hurðinni inn í herbergið upp á gátt. Átti nú von á því að sjá mömmu sitja þar glottandi, en herbergið var tómt. Vegna flutninga voru ekki einu sinni húsgögn þar inni, og ekki var mikið um húsgögn á ganginum heldur svo það sem var dularfullt við þetta var hvaðan skugginn hafði komið. Ég hraðaði mér tilbaka og inn í þvottahús aftur, kannski hafði mamma komið aftur og væri ósköp róleg að brjóta saman handklæðin sem við áttum eftir.

Þegar ég opnaði þvottahúsið var búið að kveikja á útvarpinu, ég gat þó allavega andað léttar. Mamma var líklega komin í leitirnir og óþarfi að verða hrædd. Þegar ég leit inn sá ég að þvottahúsið var mannlaust, en einhver hafði raðað öllum handklæðunum á gólfið í snyrtilega röð. Vandlega, horn i horn. Í miðjunni hafði þvottapokunum verið staflað. En engin skóför á handklæðunum eða þau hreyfð á nokkurn hátt, þau litu meira út fyrir að hafa verið straujuð á gólfinu.
Mér hætti að standa á sama.

Ég hálfhljóp upp tröppurnar. Leit inn báða gangana uppi, það heyrðist ekki hljóð en báðar hurðirnar, í hvorum enda, stóðu upp á gátt. Þá fór lyftan af stað. Ég gekk hikandi af stað og staðnæmdist fyrir framan hana. Ákvað að mamma hefði farið niður til að hrekkja mig, og svo tekið lyftuna upp. Lyftan opnaðist en enginn í henni. Þegar hún lokaðist aftur fann ég kaldan gust leika um andlitið á mér, og fannst ég finna hendi strokið um ennið á mér. Ég bakkaði frá lyftunni og stefndi að matsalnum, sem var alveg myrkur. Ég hafði þó skilið eftir ljós í honum, ég teygði mig í slökkvarann, ég þorði ekki fyrir mitt litla líf að ganga inn í hann á meðan ljósin voru slökkt. Ég leit útum gluggann og sá að bíllinn var ennþá fyrir utan, svo mamma hafði ekki stungið mig af. Ég vissi ekki hvort það gladdi mig eða ekki.

Lyftan gekk upp og niður í nokkrar mínútur en staðnæmdist svo uppi. Það leið smástund áður en dyrnar opnuðust aftur. Ég sá ekki beint inn í lyftuna, en ég sá skugga manneskju frá henni. Einhver stóð inní lyftunni, hreyfingarlaus.
Ég settist niður, á kalt gólfið. Tók um hnén á mér og velti því fyrir mér hvort ég ætti að reyna að komast út og út í bíl, ég gæti kannski hringt í einhvern?

Skugginn bærði á sér. Ég fann hvernig svitinn rann niður bakið á mér og ég get sagt ykkur það að ég hef aldrei á minni stuttu ævi verið jafn skelfingu lostin og þessa sekúndu sem leið þar til mamma steig útúr lyftunni. Ég stökk á fætur og tárin runnu niður vangana af einskærum feginleik.

Hún var alveg stjörf. Kaldsveitt og þvöl. Hendur hennar skulfu og augun voru mött. Hún gekk beint áfram, án þess að líta til hægri eða vinstri. Þegar ég greip í hana sneri hún sér hægt að mér og í henni heyrðist hryglukennt hljóð sem ég ímynda mér að heyrist í fólki sem er að yfirgefa þennan heim fyrir annan. Hún horfði beint á mig en sá mig ekki. Ég leiddi hana að næsta stól við lyftuna og reyndi að fá hana til að tala við mig. Hún starði bara fram fyrir sig og reri fram og aftur. Ég var staðin upp og ætlaði að draga hana með mér inn á vaktherbergi og hringja á hjálp, þegar henni varð skyndilega litið á mig og litur færðist í vangana.

"Alfa mín, hvernig varstu svona fljót upp? Þú sagðir mér að taka lyftuna.."

Nótt..-

Ég man enn daginn eins og í gær..

Ég heyrði skarkalann frammi, en það var ennþá myrkt inni í herberginu sem ég var í og ég áttaði mig ekki á því hvað tímanum leið. Vissi ekki hvort það væri nótt eða dagur. Ég skreiddist frammúr, dragúldin og kramin í framan. Ég fann ekki gleraugun mín og fékk strax gamalkunnan sting í magann. Ég hafði verið að drekka kvöldið áður, og það hafði komið oftar fyrir en þrisvar að ég týndi gleraugunum mínum. Þetta myndi á endanum setja mig á hausinn. Ekki fann ég símann minn heldur, eða nærfötin. Ég klæddi mig í það sem ég fann og dró frá glugganum. Hvar í fjandanum var ég?! Kannaðist ekki við það sem ég sá. Djöfulsins skíta helvíti! Ekki enn einu sinni..

Ég varð bara að vona ég kannaðist við húsráðanda. Ég gekk hikandi fram, ömurleg óperutónlist ómaði um húsið og var að gera mig vitlausa. Hver spilar óperu klukkan.. ég skimaði eftir klukku.. hálf þrjú! Ennþá meira skíta helvíti! Skyndilega heyrði ég kveikt á ryksugu í næsta herbergi og ég hrökk við. Læddist tilbaka og forðaði mér inn á það sem ég reiknaði með að væri baðherbergi.

Barnaherbergi! Djöfull djöfull djöfull.

Ég beit í hnúana og barðist við tárin. Ég tyllti mér á andlitið á Barbie, þ.e. lítinn bleikan plaststól sem í heyrðust skringileg hljóð þegar ég settist. Ég lokaði augunum og reyndi að huxa aftur á bak.. hvar hafði ég verið og með hverjum?
Ég mundi eftir því að stelpurnar stungu mig af snemma og skildu allt áfengið sitt eftir, sem ég hafði drukkið. Hvað svo..?

Það slökknaði á ryksugunni. Ég leit upp og skimaði í kringum mig í ofboði. Ég hljóp að glugganum í barnaherberginu og íhugaði að stökkva út. En ákvað að ég yrði að reyna að finna gleraugun mín og símann.
Dauðaþögn. Helvítis óperuóbjóðurinn var loksins þagnaður.

Ég safnaði í mig kjarki og gekk fram. Heyrði hljóð innan úr eldhúsi, var manneskjan þrifóð?! Að vaska upp og ryksuga á sunnudegi. Mér veitti ekki af einum ísköldum öl, hefði verið sama þó hann hefði verið volgur. Ég hikaði augnablik áður en ég gekk fyrir hornið og inn í eldhús.

Afi hennar Beggu! Vá hvað mér létti! Ég grét nánast af feginleik. Ég var búin að hitta hann nánast upp á dag í fleiri mánuði. Heima hjá Beggu. Ég hló móðursýkislega og hann sneri sér við. Hann brosti sínu blíða brosi sem vakti alltaf hjá mér öryggistilfinningu. Hann tók af sér uppvöskunarhanskana og gekk til mín og á hann kom svipur sem ég ákvað að þýddi að ég þyrfti að huxa mitt ráð og hætta að drekka.
Hann vafði mig örmum og ég fann hvernig ég slakaði á. Skyndilega þrýsti hann vörunum að mínum og tróð tungunni ofan í kok á mér. Ég reyndi að öskra en hann hélt svo fast utan um mig að ég kom ekki upp hljóði, né gat hreyft legg né lið. Þegar hann sleppti mér brosti hann, ég sneri mér við og kastaði upp á gólfið og yfir sjálfa mig.
Ljótar svipmyndir skutust örstutt upp í hugann en stöldruðu ekki nógu lengi við til að ég festi reiður á þeim, en þó nógu lengi til að vekja hjá mér óhug. Mér féllust hendur og ég lét mig síga á gólfið. Settist í mína eigin ælu. Starði fram fyrir mig.
Afi hennar Beggu hóf mig á fætur, tók mig í fangið og bar mig að baðherberginu sem ég hafði leitað fyrr. Þar kveikti hann á sturtunni og setti mig í baðkarið. Án þess að segja orð byrjaði hann að afklæða mig.

Ég streittist á móti en hann var sterkari. Hann tjáði mér það að ég hefði nú ekki mótmælt nóttina áður, ég hefði reyndar átt frumkvæðið. Svo hélt hann áfram að klæða mig úr buxunum. Ég lokaði augunum, tárin runnu hljóðlega niður kinnarnar og ég lét undan.

Djöfull, og ég sem var að fara í tíundarbekkjarferðalagið daginn eftir!