Ég veit ekki afhverju eða hvernig ég get látið hlutina hafa svona mikil og sterk áhrif á mig. En ég geri það. Þannig endaði ég sjálfsagt hérna. Ein, í íbúð sem ég þekki ekki á Akureyri. Uppá áttundu hæð, framan á svölunum, og bíð eftir augnablikinu sem færir mér kjarkinn sem ég þarfnast til að sleppa takinu og falla fram af.
Vindurinn er kaldur hérna uppi, kaldari en venjulega. Er sólin horfin á bakvið skýin? Umferðin er róleg miðað við föstudag og ég get leyft mér að njóta þess sem eftir er í augnablik. Ég velti því fyrir mér hvort það sé betra að láta mig falla aftur á bak eða fram á við. Andlit eða hnakki? Svo huxa ég um Óliver og ákveð að láta mig frekar detta aftur á bak. Svo ef hann skildi sjá stóru systur sína aftur, þá verði andlitið ekki óþekkjanlegt. Ég geri mér á engan hátt grein fyrir fallinu, eða högginu.
Ég loka augunum, friðsæl og sátt. Tárin renna hljóðlega niður vangana. Hjartað slær hraðar en það hefur nokkurn tíma slegið og mér verður þungt um andardrátt. Ég sleppi annarri hendinni og horfi niður, þetta er hátt. Ég hef alltaf verið lofthrædd og ég finn enn og aftur hvernig maginn tekur snúning og endar á hvolfi. Ég loka augunum og mynda orðin með vörunum, án þess þó að segja þau upphátt. 'Faðir vor, þú sem ert á himni..'
Ég opna augun á sama andartaki og ég sleppi takinu af svalarhandriðinu með hinni hendinni. Eitt augnablik held ég jafnvæginu og veit að ef mér myndi snúast hugur gæti ég gripið aftur í handriðið og klifrað í öryggið. En það er ekkert öryggi. '..og fyrirgef oss vorar skuldir..'
Ég brosi með sjálfri mér, beygi mig í hnjánum og spyrni mér frá. Krosslegg hendurnar á bringunni og leyfi mér að fljóta. Ég flýg! Ég finn að jörðin nálgast. Friður. Engin eftirsjá.
'...mátturinn og dýrðin. Að eilífu..'
