Nótt..-

Ég man enn daginn eins og í gær..

Ég heyrði skarkalann frammi, en það var ennþá myrkt inni í herberginu sem ég var í og ég áttaði mig ekki á því hvað tímanum leið. Vissi ekki hvort það væri nótt eða dagur. Ég skreiddist frammúr, dragúldin og kramin í framan. Ég fann ekki gleraugun mín og fékk strax gamalkunnan sting í magann. Ég hafði verið að drekka kvöldið áður, og það hafði komið oftar fyrir en þrisvar að ég týndi gleraugunum mínum. Þetta myndi á endanum setja mig á hausinn. Ekki fann ég símann minn heldur, eða nærfötin. Ég klæddi mig í það sem ég fann og dró frá glugganum. Hvar í fjandanum var ég?! Kannaðist ekki við það sem ég sá. Djöfulsins skíta helvíti! Ekki enn einu sinni..

Ég varð bara að vona ég kannaðist við húsráðanda. Ég gekk hikandi fram, ömurleg óperutónlist ómaði um húsið og var að gera mig vitlausa. Hver spilar óperu klukkan.. ég skimaði eftir klukku.. hálf þrjú! Ennþá meira skíta helvíti! Skyndilega heyrði ég kveikt á ryksugu í næsta herbergi og ég hrökk við. Læddist tilbaka og forðaði mér inn á það sem ég reiknaði með að væri baðherbergi.

Barnaherbergi! Djöfull djöfull djöfull.

Ég beit í hnúana og barðist við tárin. Ég tyllti mér á andlitið á Barbie, þ.e. lítinn bleikan plaststól sem í heyrðust skringileg hljóð þegar ég settist. Ég lokaði augunum og reyndi að huxa aftur á bak.. hvar hafði ég verið og með hverjum?
Ég mundi eftir því að stelpurnar stungu mig af snemma og skildu allt áfengið sitt eftir, sem ég hafði drukkið. Hvað svo..?

Það slökknaði á ryksugunni. Ég leit upp og skimaði í kringum mig í ofboði. Ég hljóp að glugganum í barnaherberginu og íhugaði að stökkva út. En ákvað að ég yrði að reyna að finna gleraugun mín og símann.
Dauðaþögn. Helvítis óperuóbjóðurinn var loksins þagnaður.

Ég safnaði í mig kjarki og gekk fram. Heyrði hljóð innan úr eldhúsi, var manneskjan þrifóð?! Að vaska upp og ryksuga á sunnudegi. Mér veitti ekki af einum ísköldum öl, hefði verið sama þó hann hefði verið volgur. Ég hikaði augnablik áður en ég gekk fyrir hornið og inn í eldhús.

Afi hennar Beggu! Vá hvað mér létti! Ég grét nánast af feginleik. Ég var búin að hitta hann nánast upp á dag í fleiri mánuði. Heima hjá Beggu. Ég hló móðursýkislega og hann sneri sér við. Hann brosti sínu blíða brosi sem vakti alltaf hjá mér öryggistilfinningu. Hann tók af sér uppvöskunarhanskana og gekk til mín og á hann kom svipur sem ég ákvað að þýddi að ég þyrfti að huxa mitt ráð og hætta að drekka.
Hann vafði mig örmum og ég fann hvernig ég slakaði á. Skyndilega þrýsti hann vörunum að mínum og tróð tungunni ofan í kok á mér. Ég reyndi að öskra en hann hélt svo fast utan um mig að ég kom ekki upp hljóði, né gat hreyft legg né lið. Þegar hann sleppti mér brosti hann, ég sneri mér við og kastaði upp á gólfið og yfir sjálfa mig.
Ljótar svipmyndir skutust örstutt upp í hugann en stöldruðu ekki nógu lengi við til að ég festi reiður á þeim, en þó nógu lengi til að vekja hjá mér óhug. Mér féllust hendur og ég lét mig síga á gólfið. Settist í mína eigin ælu. Starði fram fyrir mig.
Afi hennar Beggu hóf mig á fætur, tók mig í fangið og bar mig að baðherberginu sem ég hafði leitað fyrr. Þar kveikti hann á sturtunni og setti mig í baðkarið. Án þess að segja orð byrjaði hann að afklæða mig.

Ég streittist á móti en hann var sterkari. Hann tjáði mér það að ég hefði nú ekki mótmælt nóttina áður, ég hefði reyndar átt frumkvæðið. Svo hélt hann áfram að klæða mig úr buxunum. Ég lokaði augunum, tárin runnu hljóðlega niður kinnarnar og ég lét undan.

Djöfull, og ég sem var að fara í tíundarbekkjarferðalagið daginn eftir!