minningar..-

Er að spjalla við Gunnsuna mína í Sjíkagó og feta mig ósköp varlega niður stíg minninganna, hrædd við það sem ég rekst á. Sumt gleður mig, annað grætir mig.

Minningar eru skondnar, þær eru ekki bara handahófskenndar myndir sem renna í gegnum hugann, heldur fylgir þeim oftar en ekki tilfinning, sem getur komið fram sem fiðrildi í maganum, ógleði eða hreinlega stingandi hausverkur.
Ég upplifi yfirleitt sitt lítið af hverju..

Til dæmis gaman að rifja upp gömul kynni við hitt kynið, hvort sem það eru skyndikynni eða langtímakynni. Þau vekja yfirleitt hjá mér góða tilfinningu, og draga fram brosið. Svo sit ég eins og asni inn á kaffihúsi, með bjánalegt glott á vörunum. Stíll yfir því.

Svo rifjast upp fyrir mér endalokin, hvort sem það endaði með tárum og hurðaskellum eða endaði hreinlega nafnlaust án nokkurra tilfinninga eða annarra ummerkja en á rúmfötunum. Veit ekki hvort er verra.. en því fylgja engin fiðrildi.

Myndir hafa líka mikil áhrif á mig, sem og tónlist.
Það er til dæmis lag sem var spilað í jarðarförinni hennar Lilju sem ég get ekki hlustað á í dag án þess að brotna niður. En svo er aftur á móti lag sem við hlustuðum mikið á, sungum hástöfum með í jöstíinum hennar Hafdísar, sem kveikir á litlu fiðrildunum í maganum. Og yfirleitt get ég ekki varist brosi og fæ kjánahroll niður í tær þegar ég huxa um það þegar við tókum þátt í söngvakeppninni, klæddar í hvítt, með dansara. Jeminn.

Ég á ennþá bágt með að drekka appelsín. Þegar ég finn lyktina af appelsíni, kúgast ég. Samstundis fer mig að svima og ég finn lykt af úldnum fiski. Kannski er það afþví að þegar ég fór minn fyrsta túr á frystitogara, varði hann í fimm vikur og ég drakk ekkert nema appelsín.. þ.e.a.s eftir að mjólkin rann út.
Kannski er það afþví að við komumst seinna að þvi að dælan var biluð, og ég drakk "óhreint" appelsín í fimm vikur? Ég veit það ekki.. en ég er ekki aðdáandi.

Þegar ég keyri framhjá slippnum á Akureyri, huxa ég um úrið hans afa. Þá fæ ég kökk í hálsinn og fer að huxa um sveitina og öll Uppsalamótin sem verða ekki, því það er enginn til að bera ættina lengur, afi er ekki höfuð fjölskyldunnar lengur. Enginn til að kíkja í kaffi til, þegar mann langar ekki til að tala, en langar ekki að vera einn. Stundum fór ég til afa, fékk smá birtu í pepsíið mitt, og ræddi við hann um draumana mína. Alltaf sagði hann það sama: láttu þá rætast. Stundum fór ég til afa til að leggjast í gamla sófann, hlusta á dánarfregnir á rás tvö og huxa um ömmu. Stundum fór ég til afa bara til að afþakka pepsí, súkkulaði eða slátur, horfa á hann drekka kaffi í lítravís og reykja pakka af kamel filterslausum, og horfa á hann tyggja. Enginn tyggur eins og afi. Það var helmingur ánægjunnar af að fara í mat á Uppsalir.

Á úrinu hans afa var slippsmerkið. Og vísarnir voru skip sem snerust. Hann var alltaf með það, og þess vegna finnst mér gaman að keyra framhjá slippnum á akureyri.

Minningar.. ohh, sætu sætu minningar. Ég ætla að halda áfram að búa til minningar, njóta nostalgíunnar sem kemur stundum upp í mér, og láta það eftir mér að sakna. Stundum sakna ég tilfinningar, en ekki persóna. Sakna gleðinnar, þegar mamma keypti handa mér ný föt fyrir sautjánda júní og gaf mér rellu og candyfloss og leyfði mér að vaka frameftir á jólunum. Þegar ég eignaðist fyrstu hjólaskautana mína sem voru gulir og bleikir, og þegar ég eignaðist fyrsta hjólið mitt, sem ég mátti velja alveg sjálf. Ég valdi BMX hjól mömmu til mikillar armæðu, en ég elskaði það!

Ég man líka tregann þegar ég glataði sippubandinu mínu, skelfinguna þegar Hulda systir datt úr rólunni og rotaðist, spenninginn þegar ég og fyrsta "ástin" bökuðum kanelsnúða heima hjá honum, ég man líka augnablikið þegar ég áttaði mig á því að ekki er allt gefið, eða sjálfsagt. Að ástvinir geta verið hrifsaðir frá okkur, þegar síst varir, ástin getur dáið eða dofnað og skilið okkur eftir sár og tóm.

Æji, ég veit ekki hvert ég er að fara með þetta.. það hellast yfir mig svo margar minningar nuna, samhengislausar. Gamlar og nýjar. Góðar og slæmar. En það merkilega við þetta er, að ég held alveg jafn mikið upp á þær slæmu.. því það eru þær sem hafa kennt mér mest.

Ef ég væri einhver önnur, hver væri ég þá?